Za mało być nauczycielem. Trzeba być mistrzem. Odszedł o. M. Krąpiec - dominikanin  środa, 14 maja 2008, 15:00
Dodał: (Admin)
 | o. Mieczysław Albert Krąpiec
dominikanin |
W piątek, 9 maja, w godzinach rannych odszedł do wieczności o. prof. Mieczysław Albert Krąpiec OP. Jego śmierć miała swoisty wymiar. Jak powiedział ks. prof. Andrzej Maryniarczyk, uczeń Mistrza, jego ziemska wędrówka zakończyła się w czasie pracy naukowej, gdy przeglądał hasło do Powszechnej Encyklopedii Filozofii. To hasło brzmiało: „Chrześcijaństwo”, a praca Mistrza zakończyła się nad fragmentem o przyjściu Mesjasza. Mesjasz przyszedł.
Kim był?
Można oczywiście (i trzeba) przytoczyć jego życiorys. Urodził się 25 maja 1921 r. w Berezowicy Małej na Podolu. W 1939 r. ukończył gimnazjum i wstąpił do zakonu dominikanów w Krakowie. Odbył tam studia filozoficzne i teologiczne. Po przyjęciu święceń kapłańskich podjął studia na Wydziale Teologicznym KUL. Doktoryzował się w 1948 r. W 1957 r. przedłożył rozprawę habilitacyjną na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL. W 1963 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1968 - tytuł profesora zwyczajnego. 2-krotnie sprawował funkcję dziekana Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL (1958–1961, 1969–1970). Przez 13 lat (1970-1983) kierował jako rektor Katolickim Uniwersytetem Lubelskim - rozwijając jego struktury naukowe, administracyjne i bazę materialną: m.in. zintensyfikował prace nad Encyklopedią Katolicką, tworząc Międzywydziałowy Zakład Leksykograficzny; powołał Szkołę Kultury i Języka Polskiego przy KUL; utworzył Zakład Duszpasterstwa i Migracji Polonijnej (1972); reaktywował sekcję filologii romańskiej (1972), sekcję filologii angielskiej (1982), Wydział Nauk Społecznych z sekcjami: psychologii, pedagogiki, socjologii (1982); sekcje Prawa na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Prawnych (1982). W 1989 r. Papieski Instytut Studiów Mediewistycznych (część Uniwersytetu w Toronto) przyznał mu tytuł doktora honoris causa. W rok później doktoratem honoris causa odznaczył go Katolicki Uniwersytet w Leuven (Belgia). Polska Akademia Nauk oraz Polska Akademia Umiejętności, jak również Papieska Akademia św. Tomasza (Rzym) oraz Europejska Akademia Nauk i Sztuk (Salzburg) powołały go na swego członka. W 1981 r. został odznaczony Złotym Medalem za Rozwój Kultury w ramach Międzynarodowej Nagrody Salsomaggiore. Rząd belgijski wyróżnił go w 1977 r. Wielkim Oficerskim Orderem Leopolda II, rząd francuski przyznał mu w 1984 r. Komandorię Orderu Palm Akademickich, zaś rząd polski - Komandorię Orderu Odrodzenia Polski z gwiazdą. „Profesorem Roku 1988” ogłosił go Consejo Cultural Mundial (UNESCO, Mexico), a International Biographical Center uznał go za „Człowieka Roku 1991/92”, podobnie jak i American Biographical Institute. Tyle suche fakty. A co poza nimi?
Mistrz
O. prof. Mieczysław Albert Krąpiec był przede wszystkim mistrzem. Mistrzem życia i mistrzem filozofii. Jak mówią jego wychowankowie, nikogo nie pozostawiał obojętnie. Umiał dostrzec wyjątkowość ludzkiego bytu zarówno na płaszczyźnie teoretycznej, jak i w czystej praktyce dnia codziennego. Jego fascynacja człowiekiem najpełniej wyrażała się w podkreślaniu przyrodzonej zdolności człowieka do poznawania świata. Ks. Jan Sochoń w przedmowie do wywiadu z Mistrzem napisał, że jego życiową dewizą było: „Odważ się myśleć i poznawczo kontaktować się z rzeczywistością!”. Sam Ojciec Profesor w jednym z felietonów mówił, że „poprzez nasze działanie wypływające z decyzji stajemy się albo lepsi, albo gorsi, że całkiem na serio albo zbliżamy się, albo nie do naszego celu; że albo stajemy się ludźmi albo uchylamy się od człowieczeństwa.” To podkreślanie ludzkiej zdolności poznawania świata poprzez rozum było tak ważne w życiu i twórczości twórcy Lubelskiej Szkoły Filozoficznej, że w jednej z publikacji podkreślił, iż „bez rozumu nikt nie jest zdolny przyjąć wiary. Rozum decyduje o człowieczeństwie, nie można więc elementu decydującego o człowieczeństwie wyrzucić z ludzkich przeżyć najgłębszych. Bez rozumu byłaby tylko noc”. Zaś na pytanie o przykazania filozofa realisty powiedział, że: „jest jedno - używać rozumu w stosunku do rzeczywistości i starać się tę rzeczywistość zrozumieć. Nie mówię - zaufać rozumowi, ale używać go. Używać go w całym kontekście swojego człowieczeństwa. Używać rozumu, aby spełniać się jako byt rozumny.” Najlepszą bowiem drogą do osiągnięcia celu życiowego jest „realizowanie naszego człowieczeństwa, a więc doskonalenie poznania, doskonalenie miłości, doskonalenie wolności w naszych decyzjach roztropnych, wybierających realne, prawdziwe dobro.”
Był też człowiekiem niesłychanej i prostej wręcz pobożności. Sam mówił: „Czekam na szczęście wieczne. A jedyną rzeczą, którą warto w życiu uprawiać to filozofia. Ona daje największe zadowolenie, przynosi bowiem rozumienie rzeczy i w miarę możności unikanie absurdu. Dlatego - nie chcąc utracić własnego człowieczeństwa - należy poddać się we władanie realistycznej filozofii bytu i rozumiejąco wsłuchiwać się w głos chrześcijańskiego Objawienia. To w zupełności wystarczy”.
autor: ks. Jacek Wł. Świątek
źródło: Echo Katolickie
Uroczystości pogrzebowe o. prof. M.A. Krąpca odbędą się w piątek (16 maja) o godz. 10.00 w bazylice Ojców Dominikanów w Lublinie (ul. Złota 9).
Po nich nastąpi procesyjne przejście do kościoła akademickiego KUL, gdzie zostanie odprawione nabożeństwo pożegnalne, a następnie złożenie do grobu na cmentarzu przy ul. Lipowej.
|
