On ci dopomoże spełnić wolę moją...  czwartek, 25 września 2008, 14:04
Dodał: (Admin)
 | Ks. Michał Sopoćko
Apostoł Miłosierdzia |
Po przykrych doświadczeniach z przeszłości było w niej wiele obaw. Czy ten kapłan ją zrozumie? Czy będzie w stanie wysłuchać jej mistycznych doświadczeń, które inni kwitowali ostrą reprymendą albo co najwyżej wzruszeniem ramion? Lęk był na tyle silny, że nawet pomimo potwierdzenia wizji, jaką miała wcześniej w Krakowie („ujrzałam księdza Sopoćkę w naszej kaplicy pomiędzy konfesjonałem a ołtarzem. [W Wilnie] zastałam tak, ja go widziałam w widzeniu”), początkowo bała się u niego spowiadać. Pomógł jej sam Jezus: „Nadszedł dzień spowiedzi i ku mojej radości ujrzałam tego kapłana, którego już znałam” - napisała później. „Wtem usłyszałam w duszy te słowa: Oto wierny sługa mój, on ci dopomoże spełnić wolę moją na ziemi. Jednak nie dałam mu się poznać tak, jak życzył sobie Pan. I przez jakiś czas walczyłam z łaską. W każdej spowiedzi dziwnie mnie przenikała łaska Boża, jednak nie odsłaniałam duszy przed nim. Po tym postanowieniu straszny niepokój wstąpił w duszą moją. Silnie mnie Bóg strofował. Kiedy odsłoniłam całą swoją duszę przed tym kapłanem, Jezus zlał na duszę moją całe morze łask”. Był rok 1933.
Po latach, 5 października 1938 r. w Krakowie, Faustyna umierała ze spokojem i ufnością, przekonana, że jej posłannictwo nie kończy się wcale z chwilą śmierci, a tu na ziemi zostawia posłusznego woli Bożej kapłana, o czym zapewnił ją sam Pan Jezus: „Myśl jego jest ściśle złączona z myślą moją, a więc bądź spokojna o dzieło moje, nie dam mu się pomylić”. Tak się też stało.
Wychowawca i żołnierz
Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 r. w Nowosadach na Wileńszczyźnie. W 1910 r. rozpoczął 4-letnie studia w seminarium duchownym w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 czerwca 1914 r. i został skierowany do parafii w Taboryszkach, gdzie objął funkcję wikariusza. W 1918 r. otrzymał od władz kościelnych w Wilnie pozwolenie na studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Trwająca wojna zmusiła go jednak do podjęcia obowiązków kapelana wojskowego przy szpitalu polowym w Warszawie. Po miesiącu poprosił o skierowanie na front w ramach służby w Pułku Wileńskim. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej jako kapelan wojskowy organizował pomoc społeczną dla wdów po żołnierzach i sierot wojennych. W międzyczasie studiował, poświęcając czas szczególnie badaniom wpływu alkoholizmu na rozwój intelektualny i emocjonalny młodzieży. Stał się tym samym jednym z pierwszych polskich duchownych zaangażowanych w działalność trzeźwościową. W 1926 r. ks. Sopoćko doktoryzował się na Wydziale Teologicznym UW. Pozwoliło mu to na podjęcie pracy akademickiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Jednocześnie został ojcem duchownym wileńskiego seminarium duchownego. W 1934 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie teologii pastoralnej. Od 1932 r. ks. Sopoćko w ramach obowiązków seminaryjnych w Wilnie pełnił funkcję spowiednika sióstr zakonnych.
Apostoł Miłosierdzia Bożego
Mówi się nieraz, że święci chodzą parami - Franciszek i Klara, św. Teresa i Jan od Krzyża. Świętość przywołuje do siebie świętość. Pan Bóg posługuje się ludźmi, aby czynić w nich swoje wielkie dzieła. Czy zamysł Jezusa, aby posłużyć się prostą zakonnicą w przekazaniu całemu światu Orędzia Miłosierdzia, powiódłby się, gdyby nie posługa ks. Sopoćki?
W 1933 r. jedną z jego penitentek została s. Faustyna Kowalska ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Początek tej znajomości opisał w swoim dzienniku: ,,Poznałem siostrę Faustynę w r. 1933, która od razu powiedziała, że zna mnie od dawna i że mam być jej kierownikiem oraz głosić światu o miłosierdziu Bożym”. Faustyna zaczęła przedstawiać spowiednikowi swoje przeżycia związane z objawieniami Chrystusa, których doświadczała przed przyjazdem do Wilna i w Wilnie. Na początku sceptyczny, potem jednak coraz głębiej przekonany o ich prawdziwości, nakazał jej spisywać swoje przemyślenia i wizje. Tak powstał ,,Dzienniczek”. W lipcu 1934 r. ks. Sopoćko został rektorem kościoła św. Michała w Wilnie. Tam 4 kwietnia 1937 r. poświęcono i umieszczono pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego z napisem: ,,Jezu, ufam Tobie”. Prace nad dziełem, które miało powstać ściśle według widzeń Faustyny, ks. Sopoćko zlecił Eugeniuszowi Kazimirowskiemu, zaprzyjaźnionemu malarzowi. Sam pokrył koszty powstania, a nawet pozował artyście do postaci Jezusa.
Równocześnie rozpoczął starania o rozpropagowanie treści objawień s. Faustyny. W czerwcu 1936 r. biskupom zgromadzonym na konferencji episkopatu w Częstochowie przesłał książeczkę ,,Miłosierdzie Boże. Studium teologiczno-praktyczne”. Nie otrzymał odpowiedzi. Rok później wydał broszurę ,,Miłosierdzie Boże w liturgii”. W obydwu publikacjach nie padło imię Faustyny, gdyż ks. Sopoćko wolał trzymać w tajemnicy sprawę objawień zakonnicy. Powtarzał się natomiast postulat wprowadzenia odrębnego święta, powoływania ludzi, którzy zajęliby się krzewieniem kultu Miłosierdzia Bożego i tłumaczenia, że ma on wszelkie podstawy teologiczne.
Śmierć s. Faustyny w 1938 r. sprawiła, że ks. Sopoćko jeszcze bardziej zintensyfikował swoje działania. Pisał na ten temat artykuły w prasie katolickiej, wydawał kolejne broszury z tekstem Koronki i reprodukcją obrazu. Do kościoła św. Michała coraz liczniej zaś przybywali wierni. Kult wzmocnił się jeszcze bardziej po wybuchu wojny, gdy abp Jałbrzykowski zezwolił na informowanie wiernych o widzeniach Faustyny i genezie powstania obrazu.
Poszukiwany przez gestapo musiał przez ponad rok ukrywać się w Czarnym Borze. Tutaj, w odosobnieniu, rozpoczął pracę nad swoim największym dziełem - traktatem ,,Miłosierdzie Boże w dziełach Jego”, które opublikowano w latach 1959-1967 w emigracyjnych wydawnictwach w Rzymie, Paryżu i Londynie. W Czarnym Borze powstawały także teksty formacyjne dla kandydatek do nowego zgromadzenia zakonnego, o które prosił Jezus. Dała mu początek w 1941 r. Jadwiga Osińska. Ks. Sopoćko zgodził się zostać kierownikiem duchowym nowej wspólnoty. W sierpniu 1946 r. przekazał wyjeżdżającym z Wilna siostrom łaciński tekst konstytucji - podstawę prawną nowego zgromadzenia. Kanonicznego erygowania wspólnoty na prawie diecezjalnym dokonał w obecności ks. Sopoćki ks. Zygmunt Szelążek dopiero 6 sierpnia 1955 r. Wspólnota przyjęła nazwę: Zgromadzenie Sióstr Jezusa Chrystusa Miłosiernego Odkupiciela oraz prawo do noszenia habitów. Podczas kapituły w 1973 r. przyjęto krótszą nazwę: Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego, którą przewidziała siostra Faustyna.
Oczekiwanie
Niestety, w latach pięćdziesiątych zaczęły się problemy. W 1959 r. Stolica Apostolska wydała zakaz krzewienia kultu Miłosierdzia Bożego. W specjalnej nocie stwierdzono, że przeżycia Faustyny nie mają źródła nadprzyrodzonego. Dekret nie był niespodzianką dla ks. Sopoćki, gdyż - jak zanotował w swych wspomnieniach - w propagowaniu Miłosierdzia zbyt duży nacisk położono na nadzwyczajne objawienie siostry Faustyny i wyniesienie jej na ołtarze, a nie na dogmatyczne i liturgiczne uzasadnienie samego kultu.
Mijały lata. W Białymstoku ks. Sopoćko kontynuował także pracę akademicką i prowadził intensywną akcję trzeźwościową. W 1962 r. przeszedł na emeryturę. Doczekał jubileuszu 50-lecia i 60-lecia posługi kapłańskiej. W 1978 r., po zapoznaniu się z oryginalną dokumentacją oraz po interwencji ówczesnego arcybiskupa krakowskiego kard. Karola Wojtyły - wielkiego orędownika kultu Bożego Miłosierdzia, Stolica Apostolska zniosła zakaz propagowania objawień o Miłosierdziu Bożym. Ks. Sopoćko nie doczekał jednak tej decyzji. Zmarł 15 lutego 1975 r.
Dostrzegając niezwykle gorliwą służbę Bogu i Kościołowi w kapłaństwie oraz świętość życia ks. Sopoćki, wszczęto w 1987 r. w Białymstoku jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, który trwał do 1993 r. 20 grudnia 2004 r. w Watykanie został ogłoszony dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego, a 17 grudnia 2007 r. zatwierdzony został cud za jego przyczyną. W styczniu 2008 r., za potwierdzeniem Benedykta XVI, wyznaczono termin beatyfikacji ks. Sopoćki, która odbędzie się 28 września w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku, gdzie znajduje się grób kapłana.
autor: Agnieszka Warecka
źródło: Echo Katolickie nr 38/2008
 | Echo Katolickie
nr 38 |
Powyższy artykuł publikujemy dzięki uprzejmości Oficyny Wydawniczej wydającej tygodnik "Echo Katolickie".
Ten oraz inne ciekawe artykuły i felietony, można przeczytać w najnowszym numerze tygodnika (nr 22).
POLECAMY:
www.EchoKatolickie.pl
|
